Türkiye’de yaşlanmak artık sadece takvim yapraklarından ibaret bir süreç değil. Bugün bir emeklinin ay sonunu getirme çabası, neredeyse aktif çalışma hayatından daha yorucu. Her sabah pazara çıkan bir nine, markete uğrayan bir dede, gözleriyle etiket okuyor ama elleri sepete uzanmıyor. Çünkü emek, yalnızca bir ömrün karşılığı değil; bazen unutulmanın, bazen sessizliğin adıdır.
2024’te Türkiye’de ortalama emekli maaşı, enflasyon karşısında ciddi anlamda eridi. Kira, faturalar, ilaçlar… Emeklinin omzundaki yük, genç bir çalışanınkinden hafif değil. Üstelik bu yaşta sağlıkla, torunla, huzurla ilgilenmesi gerekirken; hayatın en temel ihtiyaçlarını karşılamak için mücadele ediyorlar.
Peki neden bu kadar sessizler?
Belki de yıllarca çalışıp ayakta kalmanın alışkanlığı, yaşlıların sesini kısmış durumda. Ya da kimse gerçekten duymuyor, görmek istemiyor. Oysa bir toplumun aynası, yaşlısına olan bakışıdır. Biz o aynaya baktığımızda ne görüyoruz?
Kimi kahve köşelerinde, kimi yalnız bir apartman dairesinde… Emekliler, bir ömrün birikimini, raflardaki zamlar karşısında tüketiyor. Bu sadece ekonomik bir mesele değil; aynı zamanda bir saygı, bir vicdan meselesi.
Daha adil bir sistem, daha duyarlı bir toplum hayal etmek zor olmamalı. Yeter ki bu sessiz çığlık, birilerinin kulaklarına ulaşsın.
Facebook Yorum
Yorum Yazın